Als advocaat in scheidingszaken krijg ik vaak de vraag, en dan vooral van mannen: partneralimentatie, dat is toch nog maar vijf jaar? Nee heren, zo ver is het nog niet.
Wat is er aan de hand? Ard van der Steur van de VVD heeft samen met Recourt en Berndsen een initiatiefnota ingediend. De partneralimentatie moet eerlijker, simpeler en vooral korter. Tot een wetsvoorstel van deze delegatie kwam het echter nog niet. De verwachting is dat dit komend najaar wordt ingediend. Een initiatiefvoorstel van Bontes van de PVV is afgeschoten omdat onvoldoende rekening werd gehouden met de positie van getrouwde vrouwen met kinderen en niet-werkende oudere partners.
De partneralimentatie duurt nu nog maximaal twaalf jaar. Daarachter ligt de gedachte dat de zorgplicht niet ophoudt na het huwelijk, maar nog twaalf jaar voortduurt. In dat tijdsbestek kunnen de kinderen worden grootgebracht, kan een opleiding worden gevolgd en het werkende leven weer worden opgepakt. Na twaalf jaar moet de ex haar eigen broek ophouden.
Dat is niet meer van deze tijd. Met het einde van het huwelijk houdt ook de zorgplicht op, zou ik zeggen. Want dames, wees nou eerlijk, wij redden ons zelf toch wel? Wij willen na het huwelijk toch niet meer afhankelijk zijn van die man waar we vanaf wilden of die ons niet meer zag zitten? Wij gaan niet bij de pakken neerzitten, we stropen de mouwen op en gaan aan de slag. De ex-man wil, nu hij weg is, vast wel wat meer voor de kinderen zorgen. Want emancipatie moet natuurlijk van twee kanten komen.
De grondslag voor de partneralimentatie nieuwe stijl is compensatie voor het verlies aan verdiencapaciteit. Daar valt wat voor te zeggen. Want hoe vaak wordt, vooral als er kinderen komen, niet nog steeds gekozen voor het traditionele rollenpatroon. Moeder wil meer bij de kinderen blijven of vader vindt dat hij niet minder kan werken.
Uitgangspunt van het voorstel van Van der Steur c.s., is dat de duur van de alimentatieplicht gelijk is aan de helft van de duur van het huwelijk met een maximum van vijf jaar. Als de zorg voor de kinderen echter voor het grootste deel bij de moeder ligt, kan de alimentatie worden verlengd tot het jongste kind twaalf jaar is. Dit lijkt fideel maar helpt de wens van het kabinet om co-ouderschap te bevorderen meteen weer om zeep. Bij gedeelde zorg voor de kinderen, is de alimentatie immers beperkt tot vijf jaar, dus kan het voor moeders lonend zijn daar niet aan mee te werken. Dan kan toch niet de bedoeling zijn!
Verkorting van de alimentatieduur lijkt mij een goede zaak. Dat er een uitzondering geldt voor gezinnen met jonge kinderen ook. Maar dit moet niet afhankelijk worden gesteld van de verdeling van de zorgtaken. Een kind heeft primair behoefte aan beide ouders en daarna pas aan een iPad of Nintendo DS of wat er van die extra alimentatie voor mama dan ook maar gekocht kan worden.
Heeft u vragen over partneralimentatie? Neem dan contact op met Ellen Leentjes.
Ellen Leentjes is rechter-plaatsvervanger bij de Rechtbank Overijssel en geregistreerd als mediator bij het MfN. Zij volgde de specialisatieopleiding Familierecht en de opleiding tot advocaat-scheidingsbemiddelaar. Ellen is lid van de vereniging Familierecht Advocaten en Scheidingsmediators (vFAS). In het verleden heeft zij verschillende functies vervuld bij de Nederlandse Orde van Advocaten. Ellen Leentjes is inmiddels ruim twintig jaar werkzaam als advocaat.
Ellen Leentjes is rechter-plaatsvervanger bij de Rechtbank Overijssel en geregistreerd als mediator bij het MfN. Zij volgde de specialisatieopleiding Familierecht en de opleiding tot advocaat-scheidingsbemiddelaar. Ellen is lid van de vereniging Familierecht Advocaten en Scheidingsmediators (vFAS). In het verleden heeft zij verschillende functies vervuld bij de Nederlandse Orde van Advocaten. Ellen Leentjes is inmiddels ruim twintig jaar werkzaam als advocaat.